اما برگ برنده‌ی داماهی نه آلبوم اولش است و نه آلبوم دومش. نه فراگیری بیش از حد «دیوانه» است نه نگاه اجتماعی «جاده لغزنده» و نه حتی اشعار ابرام.

نه دانش و تکنیک حمزه یگانه و دارا دارایی برگ برنده آن‌ها بوده و نه صدای خاص رضا کولغانی یا نبوغ ابراهیم علوی. داماهی حالا پس از انتشار آلبوم دومش نشان داده که به صدای منحصر به فرد خودش رسیده و این امضا در صدادهی چیزی نیست که هر گروهی به راحتی بدست بیاورد.

این خروجی جایی ارزشمند‌تر می‌شود که کلی المان بی‌ربط و با ربط کنار هم قرار می‌گیرد تا این پکیج صدایی ساخته شود.

همه آنچه به تنهایی برگ برنده داماهی نیست در ساخته شدن این امضای صدایی نقش دارد. جالب اینجاست که این صدا در قطعاتی با تنظیم‌های خلوت‌تر مثل «بارکو» هم وجود دارد و در قطعاتی با تنظیم‌های پیچیده‌تر مثل «سوپراستار» هم هست.

البته که قطعا این امضا می‌تواند دقیق‌تر شود و حتی تبدیل به الگویی ایرانی_غربی شود؛ الگویی که می‌تواند نماینده‌ی ایران در فستیوال‌های وُرد موزیک جهان باشد.